Blik op de toekomst

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, heeft mijn hardloop avontuur een onverwachte wending gehad. Van hardlopen, naar rustig aan doen en vervolgens helemaal niet meer hardlopen om te zorgen dat de hernia zichzelf hersteld. Maar o, wat ben ik slecht in stilzitten. Niet voor niets ben ik docent geworden. Het rustig aan doen zit niet in mijn systeem. Toch zal ik er aan moeten geloven en pas op de plaats moeten nemen. Hieronder lees je mijn blik op de toekomst.

Maar hoe doe je dat als je dus niet goed bent in stilzitten, een drukke baan hebt als docent en een huishouden runt? Daar ben ik zelf ook nog niet helemaal achter, wat ervoor zorgt dat ik vervolgens weer op de blaren mag zitten omdat ik teveel gedaan heb. Gelukkig heb ik mensen om mij heen die mij afremmen en taken overnemen. Ondanks dat ik soms (lees meestal) eigenwijs ben, heeft afgelopen week mij wel doen beseffen dat alles toch echt een tandje rustiger moet. Fulltime praktijklessen verzorgen, en dus op mijn benen staan, was geen goed plan…

Herstellen

There is one consolation in being sick; and that is the possibility that you may recover to a better state than you were ever in before.

Henry David Thoreau

Zoals hierboven in het citaat van Henry David Thoreau ook al staat, herstel kan verbetering tot gevolg hebben. Mijn moeder zei dit vroeger ook tegen mij en mijn zussen wanneer wij ziek waren, en ook nu waren dit haar wijze woorden.

Herstellen en verbeteren is zeker iets waar ik nu naar toe ga werken met de fysiotherapeut. Naast het herstel werken we ook aan betere core stability. Alles om ervoor te zorgen dat de hernia hersteld, ik weer kan hardlopen en mijn doelen ga bereiken.

Inmiddels lijkt de zolder hier in huis steeds meer op een sportstudio. Naast de ergometer, hoelahoep, yogamat, weerstandsbanden en gewichten, rolt er nu ook een yogabal rond. Die yogabal vond ik altijd een gek ding, maar wat ben ik blij dat er nu ook thuis een ligt voor de oefeningen. De andere attributen laat ik voorlopig even links liggen.

Uiteraard hoort bij het herstel ook dat ik mijn rust ga pakken en minder eigenwijs ga zijn. Doordat mijn directe omgeving (inclusief collega’s) weet wat er aan de hand is, lukt het steeds beter om de rust te pakken die ik nodig heb om te herstellen. De drempel om hulp te vragen wordt steeds lager, maar ook om spontane hulp te accepteren.

De spontane hulp accepteren is wel een dingetje. Tijdens mijn studie heerste er een mannencultuur en was ik altijd “one of the guys”. Op het werk gaat dat net even wat anders. Daar worden deuren voor je opengehouden, vrouwen gaan voor, etc. Het is hoffelijkheid, maar hier heb ik echt een gruwelijke hekel aan. Als vrouw hoef ik geen speciale behandeling, ik mankeer niets aan mijn handen. Laat mij maar lekker “one of the guys” zijn.

Helaas mankeer ik wel wat aan mijn rug dus nu móet ik wel de hulp accepteren. Gelukkig kunnen we op het werk hier de humor van inzien en steken we de draak ermee, maar dit kostte wel wat tijd om te accepteren. ?

Blik op de toekomst

Wat de toekomst gaat brengen weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik zal herstellen en het hardlopen weer ga oppakken. Hoelang het herstel gaat duren gaan we zien. Nog zeker 4-6 weken afzien, daarna rustig aan meer wandelen. De komende maanden dus nog niet hardlopen om de rug rust te bieden en optimaal te laten herstellen. Iets wat ik ontzettend moeilijk vind, want hardlopen is toch echt mijn uitlaatklep.

Voor nu is het dus rustig aan doen, goed luisteren naar je lichaam, oefeningen doen en goed slapen. Bovenal dus: wees niet zo eigenwijs.